De deuren in de kamer van Floor hangen vol kaarten en ook thuis op de piano staan kaarten. Ballonnen in het ziekenhuis, een plank vol knuffels. Bloemen, tekeningen en knutsels.  Heel veel reacties op Facebook. Een hand op je schouder. Natuurlijk van heel veel mensen die we kennen, goed of oppervlakkig. Maar opmerkelijk genoeg ook van veel mensen die we niet (persoonlijk) kennen.

In het ziekenhuis komen de dames van de receptie met een stapel post. Of ze vragen of ik even kan komen om een doos op te halen. Niet zomaar een door, maar een soort regenton van karton waarin een grote ballon van zit die zich meteen tegen het plafond nestelt. Een doosje met een mooie kaart én een prachtige beer. Van een meisje uit Floors klas. Een kaart van de ouders van haar juf. Kaarten van vrienden van onze ouders. Ieder kaartje, elk cadeautje, werkelijk alles zorg voor een brok in mijn keel.

We krijgen ook heel veel digitale reacties. Die raken me zeker niet minder. Ik heb een avond zitten ‘praten’ via Messenger met de man van iemand op het forum waar Ingrid actief is. Ik kende hem niet, maar wat voelt dat goed. De vader van Daan uit Putten, een jongen met down en leukemie, stuurde me een bericht via Messenger om een hart onder de riem te steken. Ook dat komt binnen.

En vanavond stond ik letterlijk te janken achter de laptop toen ik de facebookpagina van Ingrid zag. Heel veel vriendinnen van haar forum hebben hun profielfoto aangepast. Ze hebben een foto met brandende kaarsje als profielfoto geplaatst. Voor onze Floor!

GEWELDIG